Nachtelijke wandelingen door de menselijke geest

Ik vertraag om me te verwonderen.
Zoals ik nu stilsta om te genieten van de boomblaadjes in het lantaarnlicht in de nacht. In een straat waar ik normaalgesproken achteloos doorheen sjees, zonder aandacht te hebben voor de pracht, de rust, de bedding die het ons biedt. De kleuren. Hier schieten mijn woorden al tekort.

Maar zoals ik hier nu verwonderend rondloop, zo dwaal ik ook door mijn geest.

In die rust schuilt mijn kracht. In de verwondering.
Dus nee, ik zal nooit ’s morgens over deze weg scheuren op weg naar mijn werk.
Het ronddwalen, dat is mijn roeping.

Soms is het misschien wat eenzaam, dat wel.
Maar dan bedenk ik dat de bomen die ik hier bewonder, te vinden zijn over de hele wereld, al gedurende ontelbare generaties. Zoveel mensen hebben hier gelopen, en zullen hier nog lopen met mij. Niet per se bij deze boom of op deze plek, maar wel in dit gevoel en in deze gedachten.

Dit gevoel van verbondenheid.
Zo dwaal ik ook door mijn geest.
Wetende dat ik hierbinnen nooit een ander mens zal treffen, en toch niet alleen ben.